Created with flickr slideshow.
Santiago de Compostela ⟻ Vézelay 1736 km
03-06-17, 23:01 - Ronny Van Steen: Uitgeslapen tot 07u00. Dat deed deugd. Rondgeslingerd in Compostella. Naar de kathedraal gewandeld en het graf van apostel Jacobus bezocht. Even moeten aanschuiven aan de trap, het was nog vroeg en bijgevolg was er heel weinig volk, en dan kan je het gouden beeld dat met het gezicht naar de kerk staat langs achter omarmen. Toch wel een speciaal moment. Velen vegen tranen weg als ze terug in de kathedraal zijn. Een emotie door vermoeidheid, de pelgrimage, geloof of wat dan ook. Ik stel gewoon vast. Het doet wel iets met ne mens. Terug de stad ingedoken en Marc de Fransman en Erik, de Spanjaard terug ontmoet. Een lekker ontbijt genomen. Spek met eieren, brood, croissant, koffie en fruitsap. Heel veel rondgekuierd, naar straatmuzikanten geluisterd, Vittorio terug ontmoet met zijn vrouw, wat rond gehangen als nen echte toerist, wat fotokes genomen en de winkeltjes afgeschuimd. Rommel en nog eens rommel, wat een commerce. Vittorio zag me later terug langs wandelen en riep me erbij om iets te drinken. Hij heeft getrakteerd. Wat verhalen over de Camino verteld aan zijn vrouw, een leuke babbel gehad. Vanavond nen biefstuk gaan eten en afgesloten met een glaske wijn. Hetzelfde terras als gisteren, het was er goed. Weer een nieuw gezicht ontmoet. Nicky uit Groot Brittanië. Een madam die de Camino ging lopen met haar vriendin. Deze laatste wou niet in herbergen overnachten en zodoende hebben ze hun Camino al vastgelegd in november, alle overnachtingen inclusief. Haar vriendin werd naar huis geroepen omdat haar broer ernstig ziek werd. Nicky zat dus met de gebakken peren en moest dus een camino lopen die haar vriendin had uitgestippeld maar eigenlijk niet haar eerste keuze was. Jan, mijne stapmaat, had gelijk, zoiets moet je alleen doen. Morgen naar de mis. Al weet ik niet om wat uur. Er is gezegd, 10u, 11u, 11.30u of 12u. Niemand weet het. Ik ga gewoon op tijd in de geburen van de kerk rondhangen. Tot morgen.
Steen, een Staande Ovatie. Dikke Proficiat !
Jouw Grote Queeste zit er op Ronny. Santiago de Compostela staat nu op je palmares en met als kers op de taart er Finisterre nog aan te willen breien wordt het pelgrimsverhaal helemaal compleet. Geslaagd met de hoogste onderscheiding maar let toch maar goed op voor herexamens want deze zijn niet vreemd aan een pelgrimstocht. Zelfs al heb je het 'Diploma Peregrinis' op zak. Je hebt dat prachtig gedaan en de volledige tocht uitgestapt met respect voor de regels van de pelgrimscode. Geen bus of taxi's, geen bagagedragers en dit tot de laatste centimeters en al wat er sinds Vézelay nog tussen lag. Paadjes waar je je nek over breekt, bergpassen, goudron, modder- en kwakkelwegeltjes meestal dan nog bezaaid met keien, onweer, regen, kou en hitte ... het hele gamma : In omnibus te iter pede ! Hoedje af zene ! Je hebt het verschil met de touregrinos en pseudo-pelgrims nog maar eens in de verf gezet. En terecht, dit maakt je tocht zoveel waardevoller.
Geregeld hoorde of las ik eerder dat je geen minuut spijt hebt gehad van je beslissing. Dat stelde me enigszins gerust want geef toe, er zullen wel een paar mensen beweerd hebben dat je kop zot werd gemaakt door enkele van je stapmaten. Ach vergeef het hen, ze weten misschien niet beter want zulk een beslissing neem je niet op andermans aandrang. Een vertrek wordt getriggerd vanuit je binnenste en je moet er mentaal klaar voor zijn. Dat kan niet worden opgelegd. En, het "Waarom vertrek je ?" valt eveneens niet in woorden te vatten. Je moet gewoonweg 'weg' en de reden daarvoor was 'Omdat ik moest !'. En alhoewel dit de meest rationele verklaring is, is dit voor omstaanders de minst zeggende. Maar ik was ervan overtuigd dat je klaar was voor deze tocht, dat je er naar uitkeek en dat ze je zou verheugen. Je zou en die zal je nooit vergeten. De impact ervan op je hele wezen is immens.
En daar zal je nu volop met kennis van zaken over mee kunnen klappen. De ontmoetingen met anderen en de ervaringen die je met hen deelde, de tegenslagen onderweg alsook de soms pijnlijke confrontaties met jezelf, het gemis aan thuis, het loslaten, het jezelf één voelen met de omringende natuur en haar elementen en er in opgaan, je nietigheid daarin ontdekken, de boeiende gesprekken met medepelgrims, de beleefde emoties, de Grote Kunstena(a)r(es) indien je er al in zou geloven ... Ga zo maar verder, het zal allemaal wel aan bod gekomen zijn. Stap voor stap moest je op een onwaarschijnlijk lange weg de verwondering verwerken in een nog leeg te maken hoofd. De weg is immers het Doel. Het is je gelukt, no pain no glory, en nu zit die blauwdruk diep opgeslagen in je ziel. Onuitwisbaar. Je zal later nooit een fotoboek moeten opzoeken om herinneringen aan je Camino op te halen zoals dit het geval zou zijn met een peperduur vakantiereisje naar een exotisch paradijs inclusief sjiek hotel. Ergo, tijdens het kijken je afvragen waar het eventueel nog beter zou kunnen zijn. Dit avontuur blijft hangen, het brengt ne mens loutering. In geen enkel reisbrochuurke wordt dit aangeboden. Daar mag iedereen vergif op innemen !
Zelf zal je ondervinden of reeds ondervonden hebben, net zoals ik, dat er sceptici zijn die zo een pelgrimstocht als gekkenwerk beschouwen. Dat mag, zulke criticasters hebben natuurlijk recht op hun mening maar wanneer de kritiek giftig wordt weet je nu dat er van jaloersheid sprake is. Niemand hoeft voor jou de weg nog uit te stippelen langswaar je lopen moet. Daar moet je je onderweg nog meer van bewust zijn geworden.
Maar ongetwijfeld waren er ook de vele aanmoedigingen, de bewondering en de steun van vrienden, kennissen en familieleden waaraan je je kon optrekken. Met op de gedeelde eerste plaatsen : Je wederhelft Lieve, je kroost en je ouders, de Jos en Elza. Dezen hebben je op je tocht stap voor stap gedragen. Zoiets geeft ne pelgrim vleugels en het herinnert je aan de verbondenheid met hen. Je zal het zeker wel gevoeld hebben.
Je kan nu terug naar huis en het gemis ophalen. Iedereen zal benieuwd zijn naar je fantastisch exploot. Let op ... dat wordt terug eventjes wennen na zo'n bohemersleven. De terugkeer en het weerzien van de geliefden zal het laatste emomomentje zijn waarmee je jouw pelgrimstocht afsluit. De verwelkoming zal warm en liefdevol zijn. Snot, slinger en tranen ... ze hebben je immers allemaal gemist. En vice versa jou hen. Geniet van het weerzien !
En dan nog een bedenking van mezelf. Ik ga het ganse eraan voorafgaande verhaal niet uit de doeken doen maar wat een onnozel chirohemdeke allemaal niet kan teweeg brengen hé ?
En tot slot beste stapmaat, ik vond het een groot genoegen om jouw berichtjes hier in mijn blog te mogen weergeven. Ongewild stapte ik in gedachten mee en kon ik opnieuw genieten van de mysterieuze caminosfeer. Ik moet zeggen dat je relaas aanstekelijk op me heeft gewerkt. Dit trouwens met gevolgen en ik kan me dan ook niet van de indruk ontdoen dat jouw berichtjes voor anderen een inspiratiebron zullen zijn. Ik ken er alvast éne ! 't Is wat hé ?
Nogmaals een heel dikke proficiat.
En erg bedankt voor het deelgenootschap aan je tocht.
xxx
Jan & Annick
01-06-17, 16:34 - +32 496 97 02 xx: Ik ben zo blij voor jou dat je dit gedaan hebt
01-06-17, 19:32 - +32 473 70 29 xx: Ronny, kunt ge de patroonheilige van de Pétanque vragen dat we nog veel kunnen samenspelen? Te hemiksem met de mannen en op weekends met de vrouwen. Tevens voor mezelf de kracht en het vertrouwen om in moeilijke omstandigheden toch uit te blinken als tireur. Merci
02-06-17, 10:31 - Ronny Van Steen: Life, 10.32.exactly 5 km.
02-06-17, 12:21 - +32 494 56 04 xx: Knap Ronny. Sterke prestatie.
02-06-17, 13:11 - +32 486 06 58 xx: Hoed af.
02-06-17, 14:02 - Marc : Ronny, knappe prestatie maar vooral respect voor de manier waarop je dit hebt volbracht. Geniet van uw moment !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten